مضرات سرپا ایستادن طولانی مدت و راهکارهای مناسب برای آن

مضرات سرپا ایستادن طولانی مدت و راهکارهای مناسب برای آن

مضرات سرپا ایستادن طولانی مدت

ایستادن طولانی مدت و نداشتن تحرک سر پا بودن  سبب ایجاد واریس می شود.

▫️ارزان ترین راه برای جلوگیری از ابتلا به واریس شستن پاها با آب سرد است.
▫️پس از اتمام کار روزانه پاهایتان را 5 دقیقه در تشت آب سرد قرار دهید و ماساژ دهید.

این اتفاق ممکن است به این دلیل باشد که افراد وقتی ساعت‌ها سرپا می‌ایستند، خون در پاهای‌شان جمع شده و بدن مجبور می‌شود برای مقابله با جاذبه زمین و فرستادن خون به سمت بالا و قلب، بیش از هر زمان دیگر کار کند و موجب افزایش فشار در رگ‌های خونی می‌شود که آن به نوبه خود خطر ابتلا به بیماری قلبی را بالا می‌برد.

ایستادن طولانی و ثابت در محیط کار می تواند به مرور زمان باعث ایجاد یکسری مشکلات در قسمتهای مختلف بدن شود که عمده آنها در سیستم عضلانی – اسکلتی رخ می دهند.به طور خلاصه می توان به این موارد اشاره کرد:
۱ – دردهای ستون فقرات خصوصا کمردرد و گردن درد
۲ – درد در ساقها و پاها
۳ – در های پاشنه و میخچه
۳ –تاندونیت آشیل
۴ – واریس
۵ –مشکلات قلبی
۶ – مشکلات حاملگی
جهت کاهش خطر ایستادن طولانی مدت و ثابت در ایجاد موارد یاد شده، می توان از این توصیه ها کمک گرفت:
۱ – تعادل ستون فقرات را حفظ کنید.
از آنجا که ستون فقرات انسان بصورت عمودی قرار دارد،ناچار به تحمل وزن قسمتهای بالاتر خود می باشد . جهت کاهش و توزیع این فشار ، قوسهایی در ستون فقرات بوجود آمده است که حفظ طبیعی آنها موقع ایستادن ضروری می باشد.بدین منظور این موارد را رعایت کنید:
-در حالی زانوها صاف و قفل شده و شکم به جلو آمده و قوس کمر زیاد شده نایستید.
-از کفش پاشنه بلند یا بدون پاشنه استفاده نکنید. در صورت لزوم از کفی مناسب استفاده کنید.
-در حالتی که مجبورید از کمر یا گردن به جلو خم شوید، نایستید.
-یک پای خود را روی چهار پایه قرار دهید.
-هر چند گاه وضعیت خود را تغییر دهید. هر چه ایستادن ،طولانیتر باشد ،نیاز به وقفه های استراحت بیشتری دارد.
-به طور متناوب از صندلی استفاده کنید.
-از گذاشتن دستها به کمر و تکیه به عقب خود د اری کنید.
-ارتفاع میز کار خود را متناسب با کار خود انتخاب کنید.در کارهای ظریف ارتفاع آن باید طوری باشد که دست ۱۰ تا ۱۵ سانتیمتر بالاتر از آرنج باشد. در کارهای سنگین باید دست ۱۰ تا ۱۵ سانتیمتر بایین تر از آرنج و در کارهای روزمره مانند کار با کامپیوتر ،هم سطح باشند.
۲ – به گردش خون در اندام های تحتانی خود کمک کنید.
ایستادن طولانی و ثابت ،باعث تجمع خون در وریدهای اندام تحتانی می شود و به ایجاد واریس کمک می کند.برای کاهش این خطر به خم و راست کردن مکرر مچ پا و انگشتان یا راه رفتن به بازگشت خون وریدی به سمت قلب کمک کنید.
۳ – برای کاهش فشار روی مفاصل اندامهای تحتانی ،وزن خود را به طور متناوب بر روی یک پا بیاندازید.
۴ – در صورت حاملگی از ایستادن طولانی و راه رفتن طولانی خصوصا در سه ماهه دوم حاملگی بپرهیزید.

ایستادن طولانی، چنانچه نادیده گرفته شود، خطرات قلبی-عروقی مهلکی در پی خواهد داشت. بنابراین اگر شغلی دارید که مجبورید تمام وقت بایستید، پس سعی کنید هر زمان که احساس خستگی می‌کنید و یا هر ۳۰ دقیقه یکبار، بنشینید. همانطور که به افرادی که دایم می‌نشینند، توصیه می‌شود، هرازگاهی از جای خود بلند شوند، افراد ایستاده نیز باید گاهی اوقات بنشینند و به بدن و قلب خود استراحت بدهند.

عوارض ایستادن طولانی مدت در محیط کار:

تقریبا نصف کارکنان کل دنیا،باید بیشتر از  روز کاری شان را سرپا می ایستند. محققان می­گویند که ایستادن طولانی مدت نتایجی چون خستگی و فرسودگی، گرفتگی عضلات پا و کمر درد دارد که این مشکلات نه تنها باعث ناراحتی جسمی  فرد می شود،بلکه روی کارایی و سودمندی کار نیز تاثیر می­گذارد.

به اصطلاح دیگر ،ماهیچه متحمل خستگی و فرسودگی ای می­شود که این فرسودگی می­تواند باعث آسیب جدی مفصل و کمر درد شود.محققان نتیجه این کار را در یک مجله منتشر کردند.

ماریا گابریلا کارسیا ،نویسنده اول این تحقیق می­گوید : مشکلات اسکلتی – ماهیچه ای مرتبط با کار که به علت ایستادن طولانی مدت ایجاد می­شوند ، حاکی از آنند که این مشکل تنها برای کارکنان نیستند بلکه بار مسیولیت مضاعفی را بر شرکت­ها و جامعه تحمیل می­کنند.

تاثیر پیری و جوانی کارکنان

برای این تحقیق،گارسیا و همکارانش از 14 مرد و 12 زن در 2 گروه سنی دعوت کردند که باید 5 ساعت متوالی سرپا می ایستادند.

این زمان شامل وقت استراحت­هایی حداکثر 5 دقیقه­ای و یک وقت نهار 30 دقیقه­ای بود.محققان میزان فرسودگی عضله را به وسیله یک سیستم اندازه­گیری کردند.این سیستم از شبیه سازی الکتریکی استفاده می­کرد که عضله را منقبض می­کرد و سپس میزان انقباض را اندازه­گیری می­کرد.

آنها هم چنین ثبات وضعیتی را اندازه گیری می کردند و از داوطلبان خواستند که میزان ناراحتی شان را ارزیابی کنند.