سندرم پای بی قرار چیست بررسی علائم و نشانه ها و روش درمان آن

سندرم پای بی قرار  و چگونگی روش‌های درمانی غیر دارویی

سندرم پای بی قرار که به عنوان یک اختلال عصبی شناخته می شود، باعث احساس ناخوشایند در پاها می شود و فرد مبتلا این احساس را به صورت گزگز، مورمور، سوزش، درد و کشش و یا حرکت حشرات روی پوست توصیف می کند به طوری که ناچار است برای کاهش این حس ها، پای خود را مدام حرکت دهد یا بکشد.

مصرف کافئین، نیکوتین و الکل، گاهی اوقات علائم سندرم پای بی قرار را افزایش می دهد.
▫️ورزش نیز به بهبود علائم کمک می کند اما باید به خاطر داشت که ورزش های شدید بخصوص در اواخر شب می تواند اثر کاملا معکوس داشته باشد.

سندروم پاهای بی‌قرار (RLS ) چیست؟

این سندروم که باعث ایجاد احساسات ناخوشایند یا معذب در پاها و تمایل غیرقابل مقاومت به حرکت آن‌ها می‌شود. علائمی که معمولاً در اواخر بعد از ظهر و یا ساعات شب اتفاق می‌افتند و اغلب در هنگام استراحت در هنگام استراحت, مانند نشستن یا دراز کشیدن در تخت‌خواب اغلب شدید هستند. آن‌ها همچنین ممکن است زمانی اتفاق بیفتند که یک نفر غیر فعال باشد و برای مدت طولانی نشستن (برای مثال, هنگام گرفتن یک سفر با هواپیما یا تماشای یک فیلم) رخ دهد. از آنجا که نشانه‌ها می‌توانند در طول شب به شدت افزایش یابند, خوابیدن یا بازگشت به خواب پس از بیدار شدن ممکن است دشوار باشد. حرکت پاها و یا راه رفتن به طور معمول این ناراحتی را تسکین می‌دهد اما احساسات اغلب یک‌بار تکرار می‌شوند که حرکت متوقف می‌شود. RLS به عنوان یک اختلال خواب طبقه‌بندی می‌شود زیرا علائم با استراحت و تلاش برای خوابیدن و به عنوان اختلال در حرکت, از آنجایی که افراد مجبور به حرکت دادن پاهای خود به منظور تسکین علایم می‌شوند. اما بهترین حالت به عنوان یک اختلال حسی عصبی با نشانه‌هایی که از درون خود مغز تولید می‌شوند مشخص می‌شود.

یکی از چندین اختلال است که می‌تواند موجب خستگی و خواب‌آلودگی در طول روز شود که می‌تواند به شدت بر حالت، تمرکز، کار و عملکرد مدرسه و روابط شخصی تاثیر بگذارد. بسیاری از افراد با گزارش سندرم پا که اغلب قادر به تمرکز نیستند، حافظه کم دارند و یا قادر به انجام وظایف روزمره نیستند

این سندرم در هر دو مرد و هم زن رخ می‌دهد، اگرچه زنان بیشتر از مردان از آن برخوردار هستند. در هر سنی ممکن است شروع شود. بسیاری از افرادی که به شدت تحت‌تاثیر قرار می‌گیرند میانسال یا مسن‌تر هستند و این نشانه‌ها معمولاً بیشتر و بیشتر از سن هستند.

خوشبختانه، اغلب موارد RLS را می‌توان با روش‌های درمانی غیر دارویی و در صورت لزوم درمان کرد.

علایم و نشانه‌های معمول پاهای بی‌قرار چیست؟

مردم با پاهای بی قرار واکنش مقاومت ناپذیر برای حرکت را احساس می‌کنند که با احساس معذب در اعضای پایین همراه است که برخلاف احساسات عادی افرادی است که بدون بی‌نظمی تجربه شده‌اند. احساسات در پاها اغلب به سختی تعریف می‌شوند اما ممکن است به عنوان تپنده، کشیدن، خارش، خزیدن و یا خزیدن تلقی شوند. این احساسات کم‌تر بر بازوها تاثیر می‌گذارند و به ندرت سینه یا سر را تحت‌تاثیر قرار می‌دهند. اگر چه این احساسات تنها در یک طرف بدن اتفاق می‌افتند، اما اغلب اوقات هر دو طرف را تحت‌تاثیر قرار می‌دهند. هم چنین آن‌ها می‌توانند به طور متناوب بین دو طرف باشند. احساسات در شدت از آزاردهنده تا آزاردهنده تا ناراحت‌کننده است.

از آنجا که حرکت پاها (یا دیگر قسمت‌های آسیب‌دیده بدن) این ناراحتی را تسکین می‌دهد، افراد با RLS اغلب برای به حداقل رساندن یا جلوگیری از احساسات پاهای خود را در حرکت نگه می‌دارند. آن‌ها ممکن است بر روی زمین حرکت کنند، به طور مداوم پاها را حرکت دهند، در حالی که نشسته و غلت می‌زنند و در بس‌تر می‌چرخند.

یکی از ویژگی‌های کلاسیک  پاهای بی‌قرار این است که نشانه‌ها در شب با یک دوره بدون علامت مشخص در صبح زود بدتر هستند و این امکان را فراهم می‌کند که در آن زمان بخوابد. برخی افراد با پاهای بی‌قرار در افتادن در خواب و خوابیدن مشکل دارند. آن‌ها هم چنین ممکن است در صورتی که خواب آن‌ها به خاطر حوادث و یا فعالیت کاهش یابد، علائم وخیم‌تر شدن علائم را نیز یادداشت کنند.

علائم پاهای بی‌قرار ممکن است از روز به روز، در شدت و فرکانس و از فرد به فرد متفاوت باشد. در موارد نسبتاً شدید، نشانه‌ها تنها یک‌بار یا دو بار در هفته رخ می‌دهند، اما اغلب منجر به تاخیر چشمگیر خواب و اختلال در عملکرد روز می‌شوند. در موارد شدید پاهای بی‌قرار، نشانه‌ها بیش از دو بار در هفته رخ می‌دهند و منجر به وقفه در خواب و اختلال عملکرد روز می‌شوند.

افراد با این علائم می‌توانند در طی یک دوره چند هفته یا چند ماه قبل از ظهور علایم – معمولاً در طول مراحل اولیه این اختلال را خودبه خودی را تجربه کنند. با این حال، به طور کلی، علائم در طول زمان شدیدتر می‌شوند.

چه چیزی باعث سندروم پاهای بی‌قرار می‌شود؟

در اغلب موارد، علت پاهای بی‌قرار ناشناخته است. اما یک جز ژنتیکی دارد و می‌تواند در خانواده‌هایی یافت شود که در آن‌ها ظهور علایم قبل از ۴۰ سالگی است. انواع خاص ژن با پاهای بی‌قرار در ارتباط بوده‌اند. شواهد نشان می‌دهند که سطح پایین آهن در مغز نیز می‌تواند مسئول آن باشد.

شواهد قابل‌توجهی نیز نشان می‌دهد که سندرم پای بی قرار در یکی از بخش‌های مغز که حرکت را کنترل می‌کند مرتبط است (غدد عصبی) که از دوپامین و دوپامین استفاده می‌کنند. دوپامین برای تولید یک فعالیت ماهیچه‌ای هموار و هدفمند ضروری است. قطع این مسیرها اغلب منجر به حرکات غیر ارادی می‌شود. افراد مبتلا به پارکینسون, اختلال دیگر در مسیرهای دوپامین ( غدد عصبی) شانس توسعه سندرم پای بی قرار را افزایش داده‌اند.

همچنین به نظر می‌رسد به عوامل زیر و یا شرایط زیر مرتبط باشند:

بیماری کلیوی و بیماری کلیوی

کمبود آهن

داروهای خاصی که نشانه‌های آن را بدتر می‌کنند مانند داروهای ضد افسردگی (مثلا prochlorperazine یا metoclopramide)، داروهای ضد افسردگی که سروتونین آن  را تشدید می‌کنند و برخی داروهای سرماخوردگی و آلرژی که دارای آننتی هیستامین هستند (به عنوان مثال، دیفن هیدرامین )

استفاده از الکل، نیکوتین و کافئین

بارداری، به ویژه در طول سه‌ماهه آخر، در بیشتر موارد، علائم معمولاً در عرض ۴ هفته پس از زایمان از بین می‌روند.

ناخوشی (آسیب عصب).

محرومیت از خواب و دیگر شرایط خواب مانند گرفتگی تنفس نیز ممکن است باعث بدتر شدن یا تحریک علائم برخی افراد شود. کاهش یا حذف کامل این عوامل ممکن است نشانه‌ها را کاهش دهد.

بیماری پاهای بی‌قرار چگونه تشخیص داده می‌شود؟

از آنجا که هیچ تست مشخصی برای سندرم پای بی قرار وجود ندارد، این شرط توسط ارزیابی پزشک تشخیص داده می‌شود. پنج معیار اصلی برای تشخیص بالینی این اختلال عبارتند از:

نیاز شدید و اغلب شدید به حرکت پاها معمولاً با احساسات غیر عادی، نامطبوع و ناراحت‌کننده همراه است.

نیاز به حرکت پاها در طول استراحت و یا عدم فعالیت بدتر می‌شود.

نیاز به حرکت پاها حداقل به طور موقت و یا کاملاً آزاد شده توسط حرکات است.

نیاز به حرکت پاها در شب یا شب تشدید می‌شود.

چهار ویژگی برتر به دلیل شرایط پزشکی یا رفتاری نیستند.

درمان پاهای بی‌قرار چگونه درمان می‌شود؟

سندرم پا  را می‌توان با توجه به درمان نشانه‌ها درمان کرد. انتقال عضو آسیب‌دیده (ها) ممکن است باعث تسکین موقت شود. گاهی اوقات علائم سندرم پا را می‌توان با پیدا کردن و درمان یک شرایط پزشکی مرتبط، نظیر ناخوشی محیطی، دیابت یا کم‌خونی ناشی از کمبود آهن کنترل کرد.

استفاده از مکمل‌ها یا داروها معمولاً مفید است اما هیچ دارویی نمی‌تواند به طور موثر سندرم پا  را برای تمام افراد مدیریت کند. آزمایش مواد مخدر مختلف ممکن است ضروری باشد. علاوه بر این، داروهایی که به طور منظم مصرف می‌شوند ممکن است اثر خود را در طول زمان از دست بدهند و یا حتی شرایط را بدتر کنند و لازم است داروها را تغییر دهند.

گزینه‌های درمان برای سندرم پای بی قرار عبارتند از:

تغییرات در سبک زندگی. تغییرات خاص در سبک زندگی و فعالیت‌های ممکن است باعث تسکین برخی از افراد با نشانه‌های ملایم و ملایم پای بی قرار باشد. این گام‌ها شامل اجتناب یا کاهش استفاده از الکل و تنباکو، تغییر یا حفظ الگوی خواب منظم، برنامه ورزش متوسط، و ماساژ دادن پاها، گرفتن حمام گرم، و یا استفاده از یک کیسه گرم یا بسته یخ است. دستگاه‌های پزشکی جدیدی وجود دارند که توسط اداره دارو & آمریکا (FDA)، از جمله یک پوشش پا که فشار را زیر پای خود قرار می‌دهد و دیگری که یک پد است که ارتعاش را به پشت پاها تحویل می‌دهد، وجود دارد. تمرین‌های کششی و کشش پا از شدت متوسط نیز ممکن است از علائم ملایم رهایی یابند.

آهن. برای افراد با تست‌های خون کم یا کم – نرمال به نام ferritin و transferrin اشباع، یک آزمایش از مکمل‌های آهنی به عنوان اولین درمان توصیه می‌شود. مکمل‌های آهنی در دسترس هستند. یک اثر جانبی معمولی باعث ناراحتی شکم است که ممکن است با استفاده از نوع متفاوتی از مکمل آهن پیشرفت کند. از آنجا که آهن به خوبی به بدنه توسط شکم جذب نشده است، ممکن است باعث یبوست شود که می‌تواند با یک چهارپایه مانند پلی‌اتیلن گلیکول مانند پلی‌اتیلن گلیکول درمان شود. در بعضی از مردم، مکمل آهن سطح آهن فرد را بهبود نمی‌دهد. برخی دیگر ممکن است نیاز به آهن از طریق خط چهارم به منظور بالا بردن سطح آهن و تسکین نشانه‌ها داشته باشند.

داروهای ضد تشنج. داروهای ضد تشنج در حال تبدیل شدن به اولین داروهای تجویزی با RLS هستند. سازمان غذا و دارو gabapentin enacarbil را برای درمان با سندرم پا شدید تایید کرده‌است و به نظر می‌رسد که این دارو به اندازه درمان dopaminergic موثر باشد (که در زیر توضیح داده شده‌است) و حداقل تا به امروز هیچ گزارشی از مشکلات با وخیم‌تر شدن تدریجی نشانه‌ها به خاطر دارو (به نام افزایش) وجود ندارد. داروهای دیگر ممکن است برای تسکین برخی از نشانه‌های این اختلال تجویز شوند.